Rozdział 3

Otworzyłam gały i usiłowałam przywrócić resztę ciała do życia. Ciężkie zadanie, ale jako tako podołałam, bo już po chwili stałam pod prysznicem i nakładałam szampon na włosy, które niemiłosiernie tłuszczyły się, z dnia na dzień coraz bardziej. Spłukałam je, wytarłam się i owinęłam się ręcznikiem na wypadek, gdyby ktoś wlazł mi do pokoju. Ubrałam się, wysuszyłam i uczesałam włosy, po czym zeszłam na dół, bo do moich uszu dochodziły zacne hałasy z tamtych stron. Spoko. Louis biega dookoła Nialla z krążkiem cebulowym w ręce i drze się „ZNALAZŁEM HORKRUKSA!”, Zayn tańczy jakieś niesamowicie śmieszne połączenie walca angielskiego i makareny do piosenki Adele, a Harry stoi przy garach w różowym fartuszku w serduszka i pichci jakieś śniadanko.
-Hej- zaśmiałam się niepewnie, ale już po chwili wszyscy odwrócili się w moją stronę.
-Cześć!- krzyknął Harry z kuchni- Jak się spało?
-Możesz zdjąć te paski? U nas jest taka zasada, że nikt w nich nie chodzi, oprócz mnie- Louis wrzucił sobie do gęby „horkruksa”.
-Ładnie wyglądasz- uśmiechnął się Niall.
-Widziałaś mój występ?- zapytał zmieszany Zayn.
- Dobrze, nie, dzięki i… tak, widziałam- odpowiedziałam kolejno na każde z powitań.
Harry zaprosił wszystkich do stołu i już po chwili zajadaliśmy się jajecznicą z warzywami. Nie lubię jajek, ale zjadłam, bo nie chciałam być niemiła dla Harry’ego. Nawet za to nieszczęsne zajście w kuchni. Gdy skończyliśmy jeść, wpakowaliśmy brudne talerze do zmywarki i klapnęliśmy przed telewizorem, oglądając jakieś niesamowicie nudne i nikomu niepotrzebne bzdety pt. „Ciekawostki o marchewkach”, ale Louis uparł się, że to emocjonujące i naukowe, więc wgapialiśmy się tylko w ekran, mrucząc co jakiś czas „Naprawdę? Nie wiedziałem” i „WOW”. Ale to tylko, żeby Louis nie skapnął się, że nie oglądamy.
-Niall, pomógłbyś mi dzisiaj znaleźć jakiś hotel albo mieszkanie?- zapytałam. Fajnie się z nimi mieszkało przez tą noc, ale nie będę im się narzucać.
-Znalazłem!- krzyknął, a następnie podał półgłosem jakiś adres, którego właściwie wcale nie dosłyszałam.
-Przecież to nasz adres- zdziwił się Zayn.
Niall strzelił potężnego Face Palm’ a.
-Przecież wiem, geniuszu. Ona tu zostaje, jasne?- blondyn wzniósł oczy do nieba- Niech Liam już wróci.
-Liam? Jaki Liam?- zapytałam zdezorientowana.
-Powiedziałem Limo- zmieszał się.
-Nie, Niall, powiedziałeś Liam. Słyszałam- kłóciłam się, chociaż sama nie wiedziałam, czy mam rację.
-Niall powiedział Limo, Rose- Harry bronił przyjaciela.
-Ok, niech wam będzie- poddałam się i ruszyłam na górę do „swojego” pokoju.
Zaczęłam czytać książkę, którą niedawno sobie kupiłam, czyli „Igrzyska Śmierci”. Jak dla mnie to jest geniusz. Byłam na tym dwa tygodnie temu w kinie z Colette, Tomem, jakąś dziewczyną Toma i Dallasem. Film był świetny, ale Dallas i „dziewczyna Toma” (chyba Monica) cały czas sobie dogryzali, przez co się nie dało w spokoju wczuć się w akcję. A szkoda!
W książkę też nie za bardzo mogłam się wczuć, bo co chwilę przerywały mi jakieś hałasy z dołu. W końcu się wkurzyłam i zeszłam do chłopaków, udając oczywiście, że nic się nie dzieje, bo nie będę dla nich niemiła, zwłaszcza, że u nich mieszkam.
W salonie odbywały się rozgrywki piłki nożnej na konsoli. Zayn i Niall vs. Harry i Louis. Wynik 3:4. Spoczko.
-Chcesz zagrać?- zaproponował Louis.
- Nigdy nie grałam, ale mogę spróbować- odparłam i chwyciłam za dżojstik, który właśnie mi podał. Przyciskałam każdy z guzików, byleby tylko ruszyć z miejsca mojego piłkarza. Nie miałam pojęcia o zasadach tej gry. Po pięciu minutach bezsensownego „grania”, trafiłam gola. W efekcie wygrywaliśmy z Harrym 3:5. Przybiłam piątkę z Loczkiem i wstałam z kanapy, bo Malik i Horan wkurzyli się na nas, że oszukujemy i że oni nie mogą przegrać, bo są geniuszami.
- Dobra, dobra… Spoko. Możemy to uznać za remis- Harry puścił mi oczko, bo ważne było, że my wiedzieliśmy o naszym dwupunktowym zwycięstwie.
- A właściwie kiedy wraca ten wasz Limo?- zapytałam zaciekawiona. Stwierdziłam, że skoro ta czwórka jest taka ekstra, to muszą mieć zajebistego kumpla.
- Dzisiaj o 13.00. Mamy po niego jechać- powiedział Zayn, na co chłopcy odpowiedzieli jednym wielkim „CO?”.
- Eee… To lepiej się pospieszcie, bo jest już 12.00, a z tego co wiem, to się chwilę jedzie na lotnisko- zaproponowałam, a Malik i Tomlinson jak na komendę podnieśli się i powędrowali na górę w celu zmiany odzienia.
- Ja też chcę jechać- miałczał Hazza, gdy już zeszli.
- Nie ma czasu. Poza tym, wy dwaj- Lou wskazał na Harry’ ego i Nialla- zostajecie z Rosie.
WOW! Nikt nie mówił do mnie Rosie. Ale mi się spodobało.
- To jak, pasowałoby zrobić jakiś obiad, co?- zapytał Niall- Limo na pewno będzie głodny.
- Niall, to, że ty jesteś głodny, nie znaczy, że inni też- uśmiechnął się Harry, ale posłusznie ruszył w stronę kuchni.
Powlekliśmy się za nim i już po chwili staliśmy przed otwartą lodówką w poszukiwaniu produktów do zrobienia pizzy. Wyjęliśmy jakieś różne dziwne rzeczy. Nagle oberwałam od kogoś mąką. Obróciłam się i ujrzałam Nialla. Otworzyłam szeroko usta z zaskoczenia, ale na głowie blondyna powstała wielka, czerwona plama po ketchupie.
-Nie traktuje się tak dam- Harry wycelował butelką prosto w niego.
I tak zaczęła się „bitwa na żarcie”. Efekt? Brudne ubrania, półgodzinne szorowanie w kuchni i brak czegokolwiek, co umożliwiałoby nam przygotowanie kolacji.
Gdy już posprzątaliśmy, poszłam do siebie do pokoju, by poszukać w walizce jakichś ubrań do przebrania. Wzięłam prysznic, umyłam włosy, ubrałam się, uczesałam, spryskałam perfumami, maźnęłam usta truskawkowym błyszczykiem i zeszłam na dół. Niall kłócił się z gościem od pizzy przez telefon, a Harry zwijał się ze śmiechu na podłodze, zerkając co jakiś czas na zawziętą gestykulacje blondaska.
- Spadaj pan!- krzyknął w końcu zmęczony chłopak i nacisnął czerwoną słuchawkę na telefonie- Facet nie chce nam dać podwójnego sera! Co to ma kurde być za pizzeria, że sera podwójnego człowiekowi nie dadzą? Ja pierdzielę taką obsługę!
- Niall, może trzeba zadzwonić do innej pizzerii, a nie drzeć się na gościa, co?- zapytałam niepewnie.
- Nie wpadłem na to, wiesz?- powiedział ironicznie i już wybierał numer do innej knajpy.
- On tak zawsze?- usiadłam na kanapie obok Loczka, który ledwo pozbierał się po długiej polewce.
Kiwnął tylko głową w odpowiedzi, gdy usłyszeliśmy otwieranie drzwi. Do pokoju weszli kolejno Zayn, Liam i Louis… CZEKAJ!!! WRÓĆ!!! LIAM???
_______________________________________________________________________________

Ej... jest trzeci. Wiem, że to drugi już dzisiaj rozdział, ale w środę wyjeżdżam aż do niedzieli, więc niczego nie dodam...

Chciałam wam jeszcze polecić bloga mojej nowopoznanej, internetowej koleżanki: Oto i on

Kocia3ek