Rozdział 63

Wyświetlił się nieznany numer, a chłopak nadusił zieloną słuchawkę w celu odebrania połączenia i przysunął telefon do ucha.
- Aha... Dzień dobry- przywitał się ze swym rozmówcą- Naprawdę? To wspaniale! Dziękujemy... Tak, tak... Będziemy najszybciej, jak się da. Tak, tak, tak... Oczywiście... Do widzenia!
I tyle zrozumieliśmy z jego zacnej konwersacji z jakimś człowiekiem.
- Co jest?- zapytał Lou, machając Niallowi ręką przed twarzą, bo blondasek otworzył oczy i usta ze zdziwienia i, z taką właśnie miną, zamarł bez słowa.
- Liam- wyszeptał Irlandczyk i poleciał po coś na górę.
- Ej! Niall!- wrzeszczeliśmy za nim- Co "Liam"? Co się dzieje?
Popatrzyliśmy na siebie zdezorientowani, ale po chwili wrócił z bluzą w ręce i rzucił Louisowi kluczyki do samochodu.
- Jedziemy na komisariat- oznajmił, ale nic więcej nie powiedział, tylko wyszedł z domu.
Spoglądaliśmy tępo w stronę drzwi, lecz wkrótce zorientowaliśmy się, co do nas powiedział i pędem puściliśmy się w stronę vana. Zapakowaliśmy się do niego i przez pierwsze 5 minut siedzieliśmy bez słowa.
- Niall, wytłumaczysz nam, co się dzieje?- przerwałam ciszę- Kto dzwonił?
- Tak, tak... Już... Dzwoniła policja- wyjaśnił- Mają... Louis! Skręć tutaj!
- Przecież znam Londyn!- zbulwersował się Tomlinson- Jedziemy objazdami, bo będą korki.
- Dobra, nie drzyj dzióba, tylko patrz na drogę!- skarcił go, siedzący za mną, Zayn- A ty, Niall, gadaj!
- A na czym to ja... A! OK, już wiem. Więc... Lou! Zatrzymaj się tu! Mają lody!
- NIALL!- krzyknęliśmy równocześnie, a ten z miną zbitego psa zaczął wreszcie mówić.
- Jezu! No dzwonili ludzie z policji i znaleźli dowody na niewinność Liama. Teraz mamy jechać i go stamtąd zabrać. Namierzyli tamtych ludzi, co to zrobili i uniewinnili Daddy'iego. Więc będziemy go już mieli w domu!
- Żartujesz?- zdziwił się Louis, robiąc niezidentyfikowane wymachy rękami.
- LOU!!! Ty masz prowadzić!!!- ryknął Malik.
Umilkliśmy na niedługą chwilę.
- Snow is falling all around me!
- Children playing!
- Having fun!
- It's the season, love and understanding!
- MERRY CHRISTMAS EVERYONE!
Z kim ja żyję?! Tak... Bo przecież śpiewanie kolęd w sierpniu to całkiem normalna sprawa! O co ci chodzi, Rose? To nie jest nic nadzwyczajnego. Każdy człowiek tak robi, nie?
- Wy jesteście porąbani, wiecie?- zapytałam, gdy Lou zatrzymał samochód.
Nie uzyskałam jednak odpowiedzi na moje pytanie, gdyż wszyscy opuściliśmy vana i niemalże z prędkością światła znaleźliśmy się w ciemnym hallu komisariatu policji. Na jednym z krzeseł siedział chłopak w czerwonej koszuli w kratę i spranych jeansach. Od razu rozpoznałam w nim Liama i szybko do niego podbiegłam i przytuliłam go mocno. W jego smutnych oczach automatycznie pojawiły się radosne iskierki.
- Aleś się człowieku wpakował- szepnęłam mu do ucha.
- Przepraszam- mruknął.
Nie dane mi było nacieszyć się jego obecnością na długo, bo zaraz przylecieli chłopcy i rzucili się na Payne'a, powodując ciche pojękiwanie z jego strony.
- To jak, jedziemy do domu?- spytał pospiesznie Niall, schodząc z nogi Louisa (?).
- A nie trzeba czegoś podpisać, czy coś?- chciałam się upewnić, chociaż nigdy nie znałam się na policyjnych procedurach.
- Nie, już wszystko jest załatwione- wciął się jakiś policjant, którego dostrzegłam dopiero teraz.
- No to na co jeszcze czekamy?- wrzasnął Lou na cały budynek, z wielkim bananem na twarzy.
I ruszyliśmy do domu. Ja już nie mogłam się doczekać, aż wszystkiego się dowiem. Już w samochodzie rozpoczęła się żywa dyskusja na temat więziennego jedzenia, którą rozpoczął nie kto inny jak sam Niall Horan.
Zatrzymaliśmy się po drodze pod budką, ponieważ Nialler był gotowy wyskoczyć z samochodu wprost na ruchliwą ulicę, byleby tylko zjeść gałkę lodów pistacjowych. Tzn. w ostateczności wziął 5 gałek, ale kto by mu liczył? "Niech je, bo nie urośnie", jak to mawia moja babcia.
W domu byliśmy dopiero pół godziny później, gdzie dostaliśmy sporawą reprymendę od mamy, ponieważ zostawiliśmy ją samą, nie informując jej o tym.
- Przepraszamy, mamusiu- wydukał Niall i przytulił się do kobiety- Szkoda, że już jutro wyjeżdżasz.
Spojrzałam na niego pytająco.
- Nie mówiłem wam?- spytał.
- Dziś nie jesteś specjalnie rozmowny- wtrącił się Zayn- Chyba, że w grę wchodzi jedzenie.
- Wyleciało mi z głowy- usprawiedliwiał się- Dzwonił do mnie wujek z Irlandii i, gdy dowiedział się, że mama ma zanik pamięci, zaoferował, że może u nich zamieszkać. Będzie wtedy bliżej domu i może szybciej sobie wszystko przypomni. No i... jutro ma samolot.
Kiwnęłam głową ze zrozumieniem i popatatajałam do kuchni, aby zrobić Liamowi coś do jedzenia, ponieważ wychodziłam z założenia, iż (mimo, że zapewniał nas o zjadalności posiłków więziennych) niespecjalnie odżywiał swój organizm i z pewnością jest strasznie głodny. 
Gdy nakładałam ciasto naleśnikowe na patelnię, poczułam czyiś dotyk na biodrach i lekko odwróciłam się w tamtą stronę. Ujrzałam Harry'ego i posłałam mu ciepły uśmiech.
- Cześć, piękna- pocałował mnie delikatnie w usta.
Usłyszeliśmy chrząknięcie dobiegające spod drzwi do kuchni i gwałtownie się od siebie oddaliliśmy.
- Co to... było?- spytał zrezygnowany Liam, uśmiechając się niechętnie.
Spojrzałam dyskretnie w stronę mojego chłopaka, który, cały czerwony na twarzy, wpatrywał się w czubki swoich bucików.
- Harry chodzi z Rose!!! Harry chodzi z Rose!!! A to jest chyba Rorry!!!- podśpiewywał Louis na cały regulator i tańcząc dziwny taniec, wparował do kuchni.
Strzeliłam facepalma Znalazł sobie rewelacyjny moment. Trochę bałam się reakcji Payne'a na nasz związek, ale w głębi duszy przeczuwałam, że nie będzie mu to specjalnie przeszkadzało. 
- Wymyśliłem wam już wspólne imię... Z nazwiskiem może pójść gorzej, ale nie martwcie się...
- Lou!- uciszył go Hazz.
- Gratuluję wyczucia czasu- syknęłam tak cicho, aby tylko Tommo usłyszał. Najwyraźniej zrozumiał moje intencję, bo poleciał na górę z okrzykiem: "Wołałeś mnie, Niall? Oczywiście, że pomogę ci pakować twoją mamę! Jeszcze pytasz!".
Podziękowałam mu w duchu i walnęłam naleśnika wprost na talerz Liama, który od razu rzucił się na jedzenie. Przypatrywaliśmy się mu dokładnie, śledząc każdy jego ruch, jakby zaraz miał wyjąć karabin zza pleców i nas pozabijać (czego oczywiście nigdy by nie zrobił- to była tylko metafora).
- Od jak dawna?- zapytał chłopak, odkładając widelec gdzieś na bok.
- Tak oficjalnie, to od wczoraj- wyjaśniliśmy równocześnie.
Kiwnął głową.
- Przepraszam, że was wkopałem w to bagno- wydukał skruszony, wskazując na bandaż na głowie Hazzy.
- Nie ma sprawy...- odparłam.
- I za moje zachowanie.
- Nie ma sprawy...- powtórzyłam
- Jak to nie ma strawy?- do kuchni przybiegł zaniepokojony Niall- Co ja teraz mam jeść?
Wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem, ale gdy już się ogarnęliśmy poprawiliśmy blondyna, który niemalże umierał nam na środku pomieszczenia.
- "Sprawy", Niall. S-P-R-A-W-Y- wyjaśnił Harry, na co Irlandczyk zaprzestał wykonywania swych modłów do lodówki- Nie "strawy". Czujesz różnicę?
- Czyli jest jedzenie?- rozpromienił się.
Przytaknęliśmy.
- Niall!!! Chodź tu! Nie mam ochoty sam pakować bielizny twojej rodzicielki!- rozległ się po całym domu jakże donośny głos Louisa.
Farbowany wzruszył ramionami, zabrał jakiegoś batonika z szafki i cały w skowronkach poleciał na górę, a jego mina prezentowała się niemalże tak, jakby wygrał 1000000 dolarów na loterii.
***
Reszta dna zleciała nam na pakowaniu mamy (nie do wiary, ile ona ma tych ubrań), oglądaniu głupawych filmików o zwierzętach na YT oraz na "zajadaniu" chipsów i innych niesamowicie kalorycznych przekąsek. Poszłam spać dość wcześnie, przed 22:00, ale byłam wykończona, ponieważ (wierzcie lub nie) półtoragodzinna bitwa na żarcie i dwukrotnie dłuższe sprzątanie po niej daje się we znaki. Ale może to dobrze, bo w domu panował już taki syf, że jeszcze chwila, a sami byśmy się zgubili.
_______________________________________
Hej!
Dziś taki sobie jest ten rozdział. Nie jestem z niego dumna, ale cóż poradzisz... Każdy miewa wzloty i upadki (chociaż ja ostatnio coś na tych upadkach ciągnę).
Dedykacja i ogromne podziękowania składam na ręce Jossie, bez której ten blog by nie istniał!!! Kocham Cię!!!
I kocham też was!!! Jesteście cudni! MUAH!!!
12 komentarzy=nowy rozdział :)

Kocia3ek